II warsztat z projektu „Patrimonium, kultura, gościnność. Klasztory benedyktyńskie jako miejsce spotkania” – Tihany 24 – 25 kwietnia 2012.
Drugie spotkanie poświęcone było przede wszystkim aspektom współczesnej gościnności benedyktyńskiej. Miejsce warsztatu wybrane zostało nieprzypadkowo, gdyż ze wszystkim partnerów projektu – to właśnie do Tihany (klasztor zależny od Pannonhalmy) w ciągu roku przyjeżdża najwięcej osób – ok. 130 tysięcy. W naturalny sposób dyskusja rozpoczęła się od aspektu turystycznego, gdyż zdecydowanie ten typ gościa dominuje zarówno w Tihany, jak i w Pannonhalmie i Tyńcu. W ruchu turystycznym wyróżniliśmy dwie kategorie – turystykę dziedzictwa oraz turystykę rekreacyjną. W tej pierwszej wizyta w klasztorze i jego zwiedzenie jest bezpośrednim celem przyjazdu. Stanowi ona istotną część wymienionych klasztorów, a dominuje w Pannonhalmie, która w 1996 roku wpisana została na listę Światowego Dziedzictwa Kulturalnego UNESCO (rocznie odwiedza ją ok. 80 tys. osób). Turystyka rekreacyjna, zauważalna w Tyńcu, dominuje w Tihany – klasztor położony nad brzegiem Balatonu, odwiedzany jest przez rzesze turystów spragnionych wypoczynku nad wodą i spacerujących po malowniczej okolicy.
Następnie poddano analizie powody religijne wizyty w klasztorze, można wyróżnić ich szerokie spektrum – od krótkiego przyjazdu na Mszę i spotkanie z mnichem, po przyjazdu do Domu Gości w celu wyciszenia, medytacji, bądź uczestnictwa w rekolekcjach i warsztatach. Niejednokrotnie motywacją do przyjazdu jest chęć zobaczenia życia mnichów, które we współczesnym świecie wydaje się coraz bardziej tajemnicze, a wręcz egzotyczne. Wspomniano również o pobocznym wątku powodów ekonomicznych – klasztor coraz częściej jest miejscem pracy, czego szczególnie rozbudowanym przykładem jest Pannonhalma zatrudniająca ok. 300 osób (szkoła, ruch turystyczny, przemysł, kultura itd.). Niewątpliwie dla każdego typu odwiedzającego szczególną rolę odgrywa wizyta w klasztorze jako miejsce spotkanie z pięknem – ważne dla turystów, ale też dla osób pragnących medytacji i kontaktu z naturą. Klasztory benedyktyńskie słyną w całej Europie z wyjątkowo malowniczego położenia.
Pytanie, które stanowiło podsumowanie dyskusji, to jak godzić te różne, niejednokrotnie rozbieżne funkcje gościnności benedyktyńskiej, jednocześnie nie zabijając życia klasztornego i charakteru wspólnoty.
Interesującą puentą dla tej dyskusji była wizyta w Pannohalmie w drugi dzień warsztatu. Ogromny klasztor pełni bardzo różne funkcje – pogodzono je dzięki stworzeniu osobnej infrastruktury dla poszczególnych gości – turyści witani są jeszcze przed wzgórzem (tam też znajduje się kawiarnia i restauracja) i ruch turystów jest jednokierunkowy, bezkolizyjny (co pozwala na zachowaniu charakteru dziedzińca klasztornego); Dom Gości znajduje się w pewnym oddaleniu, w zacisznym miejscu, szkoła umieszczona jest w bocznym skrzydle klasztoru.
